تنها دارایی ماندگار انسان بعد از وفات، که در زندگی دنیایی او نیز «مرکز تأمین آرامش و شادی» اش می‌باشد؛ «قلب» اوست.

قلب هر کس، شبیه یک خانه است که باید به دستان خود او تغذیه و ساخته شود!
هر چه قلب به واسطۀ تغذیه‌ درست، رشد نموده، و از بیماری‌های قلبی (کینه، حسادت، زودرنجی، غرور، پرخاش و …) خالی‌تر می‌شود، عوامل کمتری، قادر به تغییر حالت آن، و از بین رفتن آرامشش می‌شوند.

درحقیقت، علّت اغلب ناآرامی‌های انسان، شرایط محیطی نیست!
و اگر قلب قدرتمند و سالم باشد؛ شرایط بیرونی قادر نیستند بر آن مسلط شوند.

قلب نیز مانند جسم، حالت‌های گوناگونی دارد؛
ـ سیر می‌شود!
ـ گرسنه می‌شود!
ـ کسل و بی‌حال می‌شود!

این مجموعه به چند سؤال اساسی شما پاسخ می‌دهد؛
۱ـ روند تغذیۀ قلب من به چه صورت باید باشد؟

۲ ـ چرا قلب من دائماً با عوامل گوناگون منقبض می‌شود؟

۳ـ چرا خطاها، تمسخرها، تحقیرها و یا توهین‌های دیگران حال قلب مرا به هم ریخته و آرامشم را از دست می‌دهم؟

۴ـ چرا قلب من در همان برخورد اول، بعضی از انسان‌ها را براحتی می‌پذیرد، و بعضی‌ها را بسرعت پس می‌زند؟

۵ـ از کجا بفهمم، در قلب من، چقدر بیماری وجود دارد؟

۶ـ چه بیماری‌هایی «حیات» را در قلب من خشک کرده، و به اصطلاح آن را می‌میراند؟