انسان همانند عالم هستی دارای ظاهر و باطن یا به عبارتی دارای صورت و سیرت است. باطن همه انسان‌ها در آغاز سالم است و اغلب شان دوست دارند که در بین مردم وجهه و جایگاه خوبی داشته باشند و برای به دست آوردن چنین جایگاهی تلاش می‌کنند. برخی فکر می‌کنند که این محبوبیت از راه قدرت یا ثروت به دست می‌آید ولی بعد از اینکه به قدرت یا ثروت رسیدند، می‌بینند، محبوبیتی را که توقع داشتند به دست نیاورده‌اند. برخی خیال می‌کنند از راه ظاهر سازی می‌توانند چنین موقعیتی را به دست بیاورند برای همین سعیشان بر این است که با تملق و چاپلوسی و داشتن چهره‌ای بشاش و چرب زبانی و یا تظاهر به عبادت و زهد و… در بین مردم وجهه و آبرویی کسب کنند ولی در عین حال باز هم انتظارشان بر آورده نمی‌شود و به جای اینکه محبوبیتی در بین مردم کسب کنند برعکس مردم نفرت بیشتری از اینان پیدا می‌کنند. علت این است که همه این فعالیت ها جزو کمالات مادی انسان هستند و رسیدن به آن نه تنها ظاهر و باطن انسان را زیبا نمی‌کند بلکه از همه مهمتر فطرت خداجوی انسان نیز به رضایت و سعادت نمی‌رسد. زیرا فطرت حقیقت جو و خداجوی انسان از دورنگی‌ها فراری است و دنبال حقیقت می‌گردد.
برخی امور هستند که باعث می‌شوند چهرۀ باطن آدم زشت شود. از جمله آن‌ها می‌توان به ارتکاب گناهان، توجه به وسوسه‌های شیطان و دوستان شیطان‌صفت، غفلت از آخرت و توجه و تعلق به دنیای زودگذر اشاره کرد.
از نظر قرآن، همه انسان‌ها دچار خسران اند مگر کسانی که باطن انسانی دارند. حال اینکه باطن انسانی چیست؟ و چه نقشی در سرنوشت دنیایی و آخرتی انسان دارد؟ و ملاک داشتن باطن زیبای انسانی و راهکارهای رسیدن به آن چیست؟ سؤالاتی است که پاسخ آنها را در کارگاه «تصویر باطن انسانی» می‌توانید بیابید.