حسین بن علی بن ابی‌طالب (علیه‌السلام) امام سوم شیعیان در سال ۴ ق متولد شد. او که در بین شیعیان اباعبدالله و سیدالشهداء نیز خوانده می‌شود، در واقعه کربلا سال 61 ق به شهادت رسید. حضرت حدود 11 سال امامت شیعیان را بر عهده داشت.
او در زمان امامت امام حسن (علیه‌السلام) پیرو و پشتیبان او بود و اقدام به صلح با معاویه را تأیید کرد. پس از شهادت وی نیز تا زمانی که معاویه زنده بود، به پیمان برادرش وفادار ماند. پس از مرگ معاویه، امام حسین (علیه‌السلام) بیعت با یزید را مشروع ندانست و با توجه به فرمان یزید برای کشتن امام در صورت خودداری از بیعت، در ۲۸ رجب سال ۶۰ ق از مدینه به مکه رفت. در مدت چهار ماه حضور در مکه، نامه‌های فراوانی از سوی مردم کوفه برای پذیرش زمامداری دریافت کرد.
امام حسین (علیه‌السلام) در هشتم ذی‌حجه از مکه خارج شد و به‌سوی کوفه حرکت کرد و حتی پس از آگاهی از شهادت مسلم،‌ همچنان به حرکت خود ادامه داد. اگر امام حسین (علیه‌السلام) از میانۀ راه برمی‌گشت، ممکن بود کوفیان عذر بیاورند که در یاری امام (علیه‌السلام) کوتاهی نکرده‌اند؛ زیرا امام (علیه‌السلام) اگر به کوفه می‌آمد، او را یاری می‌کردند و حساب مسلم با امام حسین (علیه‌السلام) متفاوت بود.
سرانجام امام (علیه‌السلام) و یارانش در دهم محرم سال ۶١ مظلومانه به شهادت رسیدند و خاندان آن حضرت به اسارت گرفته شدند.