بعد از مرگ طاغوت عراق، حرکتی خودجوش و مردمی به نام راهپیمایی اربعین در این سرزمین شکل گرفت که آرام آرام به یک انقلاب بزرگ و حماسه‌ای تاریخ‌ساز تبدیل خواهد شد.

این گردهمایی برای تمام زائران به محل تمرین دو محور اصلی از آموزه‌های امام حسین (علیه‌السلام) تبدیل شده است؛

– عشق به خداوند

– عشق به انسان‌ها

به طوری که این محورها، این کنگره را به سطح بزرگترین اجتماع انسانی در تمام جهان ارتقاء داده‌اند. جایی که تمام انسان‌ها از هر ملیت و مذهبی خود را به این جاده می‌رسانند تا برای مدت کوتاهی، زندگی انسانی را در کنار هم تجربه کنند.

اما چرا انسان‌هایی که آموخته‌اند حول محور امام حسین (علیه‌السلام) می‌توانند مدینه‌ فاضله‌ای را برای زمان مشخصی رقم بزنند؛ هنوز به بلوغ این نیاز نرسیده‌اند که می‌توانند حول محور امام معصوم زمان خویش، این زندگی کوتاه را برای همیشه و در همه جای زمین تجربه کنند؟

این پرسش زمانی بیشتر رخ می‌نماید که؛

در جادۀ سراسر عشق اربعین نیز، باز نه تنها کسی به فکر خاتمۀ غیبت هزارسالۀ آخرین فرزند امام حسین (علیه‌السلام) نیست و حتی به تنهایی و آوارگی و  غربت او فکر نمی‌کند؛ بلکه حتی به این نکته نیز نمی‌اندیشد که خودش می‌تواند این زندگی زیبا و آرام، اما کوتاه را، برای همیشه و در همه جای دنیا تجربه کند.

– سؤال اینجاست که چگونه می‌توان از این ظرفیت بی‌نظیر که طراحی اهل‌بیت (علیهم‌السلام) برای مقدمه‌سازی ظهور و بسترسازی برای تمدن‌سازی نوین اسلامی است؛ استفاده کرد؟

این مجموعه، به بررسی علت‌های مهجور ماندن امام زمان (علیه‌السلام) در راهپیمایی اربعین، و نقش هرکدام از ما در رساندن زائران به بلوغ همدلی و وفاداری برای امام زمان خودشان، تا رفع کامل موانع ظهور و رؤیت خورشید عالم‌تاب وجودش، می‌پردازد.

امید که اربعین‌های پی در پی، به بستر قدرتمندتری برای لشکرسازی‌های وسیع برای نبرد آخرالزمانی کفر و حق، و در نهایت ظهور امام حق در زمین، و آرام گرفتن جان بشر، تبدیل گردد.