واژۀ «سیاست» در فرهنگ لغات مختلف به معنی حکومت کردن، تنبیه و حکم راندن بر رعیت و اداره کردن امور مملکت به کار رفته است. این کلمه در زبان فارسی به معنی «اداره کردن» و «چاره کردن» آمده‌است که در واقع همه اینها به یک واژه واحد اشاره دارند و آن واژۀ «مدیریت» است. «ساسة العباد؛ سیاست‌مداران، سیاست‌گذاران بندگان خدا» فرازی از زیارت جامعه کبیره است.
«ساسة» جمع «سائس» به معنی فرمانروای تدبیرگر و به اصطلاح امروزی سیاست‏مدار است. ائمه طاهرین (علیهم‌السلام) سیاست‏مداران و فرمانروایان تدبیرگر بر تمامی بندگان خدا بودند که هر چند حکومت ظاهری نداشتند، ولی حکومتی باطنی بر تمامی قلوب مؤمنین داشته و دارند و با سیاست‏مداری خود دین اسلام را از بحران‌‏های مختلف نجات داده‌اند. «ساسة العباد» بودنِ ائمه (علیهم‌السلام) برمی‌گردد به جنبۀ مَلِک بودن خداوند. زیرا اولین و تنها سیاست‌گذار عالم، خدای متعال است. «مَلِک» یعنی پادشاه که یکی از اسماء الهی است. از آنجایی که ائمه (علیهم‌السلام) ظهور اسماء الهی هستند؛ درنتیجه آنها ظهور سیاست خداوند و پادشاهی، مدیریت و امامت سیاسی و اجتماعی او در روی زمین هستند.
ممکن است با شنیدن کلمه «سیاست» کنار واژۀ «اسلام» این سؤالات در ذهن افراد خطور کند؛
– مگر اسلام دین سیاسی است؟
– و اگر هست مبانی سیاسی اسلام چیست؟
– سیاست و حکومت در اسلام یعنی چه؟
– سنخیتِ اسلام با سیاست در چیست؟
– حاکمیت سیاسی در اسلام به چه درد می‌خورد؟
در جوابی کوتاه می‌توان گفت، «سیاست» با این شیوه‌ای که در جوامع ظالم بشریِ امروز وجود دارد مد نظر ما نیست. سیاست اسلام یک سیاست صلح آمیز بدون ظلم هست. در حقیقت سیاست اسلامی از نوعی است که به مدیریت همه عالم می‌پردازد. انسان از نظر اسلام برای هدف والایی خلق شده، این هدف والا یعنی تشبه به حق تعالی و تخلق به اخلاق الهی و رسیدن به این هدف در جامعۀ جهانی جز با سیاست به معنای مدیریت و حکومت امکان‌پذیر نیست؛ و اما پاسخ مشروح و مفصل این سؤالات را در کارگاه «سیاست در اسلام» می‌توانید بشنوید و از آن لذت ببرید.