هدف از خلقت انسان خلیفه الله شدن اوست. انسان مظهریت خداوند است. در هر مسئله سیاسی، فقهی، علمی، عقیدتی، اجتماعی و اخلاقی اگر بخواهیم معرفت پیدا کنیم، باید ریشۀ معارف را که انسان هست بشناسیم. بدون انسان شناسی هر شناختی که از دین داشته باشیم، شناخت سطحی است. در مورد بیانیۀ گام دوم که جنبه‌های مختلفی برای ما دارد اعم از جنبه عقیدتی، سیاسی، نظامی، اجتماعی و اقتصادی، باید اول در مورد انسان سخن بگوییم تا این مبانی را کاملاً بفهمیم.
خداوند زمانی که انسان را آفرید از آینده‌اش خبر داشت و می‌دانست که قرار است فرزند آدم چه سرنوشتی را در پیش بگیرد. همه انبیا (علیهم‌السلام) هم که آمدند، مامور بودند آینده‌ای را که خدا برای بشر ترسیم کرده به پیروان خود بیان کنند. آینده‌نگری جزو برنامۀ پیامبران بوده و خداوند دربارۀ آینده در قرآن فرموده بندگان صالح ما زمین را به ارث خواهند برد. با استناد به قرآن و روایات پی می‌بریم که آینده‌نگری و فهم آینده جزو جداناپذیر دین و دینداری است. دینداری یعنی «آینده فهمی» و «آینده سازی» و پیروان انبیا باید با آینده پیوند بخورند آینده را بشناسند و برای ساختن آن تلاش کنند. ساختن آینده یعنی ایجاد یک تمدن نوین اسلامی که جزو وظایف همۀ دینداران (همه پیروان انبیاء) محسوب می‌شود و آن چیزی نیست جز تلاش برای حاکمیت معصوم در جهان. ایجاد تمدن نوین اسلامی، یعنی زمینه‌سازی برای حاکمیت صالحان در زمین، حاکمیت خورشید عظمای ولایت یعنی امام زمان (علیه‌السلام).