حضرت مهدی (علیه‌السلام) در نیمۀ شعبان سال ٢۵۵ در سامرا متولد شد. این ولادت مخفی بود و به ارادۀ خدا آثار حمل در مادر آن حضرت ظاهر نبود. در پی شهادت امام عسکری (علیه‌السلام) و پس از اینکه امام زمان (علیه‌السلام) بر پیکر پدر بزرگوارش نماز خواند، دوران غیبت صغری آغاز شد و 69 سال طول کشید.
دلایل غیبت امام عصر (علیه‌السلام) عبارت‌اند از: حفظ جان امام، اینکه بیعتِ هیچ جباری بر گردن آن حضرت نباشد، تجربۀ حکومت‌های مختلف از سوی مردم، و ناامیدی آنان از اینکه غیر معصوم بتواند حکومتی عادلانه ایجاد کند، پدید آمدن آمادگی عمومی برای پذیرش آن حضرت.
هنگامی که بشریت به قابلیتی رسید که آخرین حجت خدا را با همۀ وجود یاری کند، منجی عالم ظهور خواهد کرد. امام عصر (علیه‌السلام) در عصر ظهور به دو روش عمل خواهد کرد: روش سلبی و روش ایجابی. جنبۀ سلبی یعنی، آن حضرت به نابودی همۀ قدرت‌های فاسد و ستمگر و جنایت‌کار می‌پردازد و داد مظلومان و انتقام ستمدیدگان را از آنان می‌ستاند. اما جنبۀ ایجابی حکومت آن حضرت، ایجاد حکومت واحد جهانی مبتنی بر عدل و داد و علم و ایمان و ثروت است. در عصر ظهور علم کامل می‌شود و اکتشافات وسیعی صورت می‌گیرد و جهان آباد می‌شود.