از قدیم گفته اند؛ حسود، هرگز نیاسود.

و چه حکیمانه گفته‌اند…

دائم‌الغصه است انسان حسود!

زیرا به ازای هر شادی دیگران، یک غصه به غصه‌هایش اضافه می‌شود!

روحی مُچاله و تنگ، که حتی فرصت دیدن نعمت‌های خود و لذت بردن از آنها را ندارد.

گاهی این بیماری آن‌قدر شدت می‌گیرد؛ که فرد، به شکست دیگران، راضی می‌شود.

ریشۀ اصلی بیماری حسادت، عدم شناخت انسان از خداوند و حکمت‌های پنهان اوست. زیرا نمی‌تواند، نعمت‌های خداوند را به دیگران، ببیند و بپذیرد.

این بیماری اگر درمان نشود؛ فرد را تا اعماقِ کفر، سقوط خواهد داد.

یکی دیگر از ریشه‌های بیماری حسادت، غرور و خودشیفتگی است.

اینکه انسان همۀ کمالات را برای خودش بخواهد و نتواند کسی را بالاتر از خویش ببیند.

اما جای نگرانی نیست…

این مجموعه کمک‌مان می‌کند، تا ریشه‌های درونی این بیماری را در روح خویش کشف نموده، و آن‌را تا دیر نشده، قدم به قدم درمان نمائیم.