میزان سعادت هر انسان، هم در دنیا، و هم بعد از دنیا، کاملاً و دقیقاً وابسته است به؛ «میزان شناخت او از خودش».

کسی که خودش را نمی‌شناسد؛ بسیاری از زمان‌ها، انرژی‌ها و هزینه‌های خویش را در مسیری صرف می‌کند که؛

– یا اولویت نیست!

– یا باقی و ماندنی نیست!

– یا او را از مسیر صحیح منحرف می‌کند.

اینکه امروزه بعد از پیشرفت شگرف رشته‎‌های مختلف علوم و تکنولوژی، و نیز با افزایش سطح آسایش بشر، باز انسان‌ها درگیر افسردگی‌ها، اضطراب‌ها، خودکشی‌ها، و سقوط فاجعه‌بار اخلاقند؛ نشان می‌دهد که مسیر حرکت‌شان را درست انتخاب نکرده‌اند!

زیرا اولین نشانۀ یک حرکت صحیح در مسیر انسانی، افزایش سطح شادی و آرامش او، در طول مسیر است.

بدون آنکه؛

1- ساختار حقیقی و جاودانۀ خود را بشناسیم،

2- و بدانیم از کجا آمده‌ایم،

3- و قرار است به کجا برویم،

محال است جادۀ صحیح این مسیر را، از مبداءِ درست به سمتِ مقصدِ درست تشخیص داده، و تمام انتخاب‌ها، ارتباط‌ها، افکار و رفتارمان را بر آن اساس تنظیم کنیم.

«کارگاه خودشناسی»، ما را برای رسیدن به این سه علم پایه‌ای که ریشۀ سعادت هر انسانی است؛ یاری می‌کند.