باروری و «فرزندآوری» یکی از مهمترین موضوعات رفتارشناسی در خانواده‌ها می‌باشد. متاسفانه این روزها پایین آمدن نرخ «فرزندآوری» در ردیف معضلات اجتماعی قرار گرفته است. با ترویج اندیشه «فرزند کمتر، زندگی بهتر» در یک جامعه دینی، مردم بر این باور شدند که فرزندآوری در منابع دینی ما مثل آیات قرآن و روایات جایگاهی ندارد و نمی‌توان به پشتوانۀ آموزه‌های قرآن و روایات اقدام به فرزندآوری کرد بخصوص در شرایط سخت اقتصادی امروز.
برخلاف این تصور اشتباه فرزندآوری جایگاه مهمی در منابع و معارف اسلامی دارد. فرزند پاره‌ای از وجود پدر و مادر و ظهور خود پدر و مادر است. در سلوک انسانی، کمال یک انسان شبیه شدن به خداوند متعال بوده و میزان انسانیت هر انسانی تحقق دو اسم از اسماء الهی اسم «رحمان» و «رحیم» است. فرزندآوری نقش مهمی در شکوفایی این دو اسم دارد و تحریک کنندۀ اسم رحمت در انسان است. با بالفعل شدن این دو اسم، انسان تمرین رحمانیت و رحیمیت کرده و به خداوند متعال نزدیک و شبیه می‌شود. در روایات از فرزند به عنوان ثمرۀ دل و میوۀ قلب یاد شده است. فرزند استمرار شخصیت انسان و باقیات و صالحات او محسوب می‌شود. 
کارگاه «فرزندآوری» ابتدا دربارۀ جایگاه فرزند و فرزندآوری در معارف اسلامی صحبت کرده و سپس این موضوع مهم را از جنبه‌های مختلف مورد بررسی قرار می‌دهد.