تخته سیاهمان را برداشتیم، راهی خیابان شدیم، بین مردم رفتیم
روی تخته سیاه برایشان از پدرشان جمله‌ای نوشتیم که باید با کلمه مناسب جای خالی درون آن را پر می‌کردند،
و از آنها خواستیم جواب را بنویسند،
جواب هایشان بغضی در گلویمان نشاند…

بین تعداد بسیاری از مرد و زن، تنها چندنفر معدود جواب صحیح را می‌دانستند و یا بهتر بگوییم، نیازش را در خود احساس می‌کردند.

این آمار وحشتناکی بود از افراد جامعه و میزان ارتباطی که پدرشان داشتند!