أَفَرَأَيْتُم مَّا تَحْرُثُونَ؟ أَأَنتُمْ تَزْرَعُونَهُ أَمْ نَحْنُ الزَّارِعُونَ(واقعه ۶۳،۶۴):

کشاورز، تنها دانه را می‌پاشد و آبش می‌دهد، سپس منتظر می‌ماند…
شکافندۀ دانه دستانِ دیگری است؛ که آنچه درون دانه نهفته را بیرون می‌کشد و از خاک بالا می‌آورد.

وکاری جز این ندارد انسان ؛
خویش را در مجرای تقدیر الهی قرار دهد و منتظر بماند…
دستان قدرت و رحمت اوست که
باطن انسانی تو را، از تو بیرون می‌کشدو تا خویش بالا می‌برد.

خودت را بکار! اوست که تو را می‌رویاند1