امام هادی (علیه‌السلام) در نیمه ماه ذی الحجه سال 212 ق در شهر صریا (واقع در مدینه) دیده به جهان گشود. پدر ایشان امام محمدتقی (علیه‌السلام) و مادرشان بانویی عفیفه به نام سمانه مغربیه است. او از ۲۲۰ تا ۲۵۴ق به مدت ۳۴ سال، امامت را به عهده داشت. امام هادی با چند تن از خلفای عباسی از جمله متوکل همزمان بود و بیشتر سال‌های امامت را در سامرا تحت نظارت حاکمان عباسی گذراند.
در دوران امامت امام هادی (علیه‌السلام) فرصت مناسبی برای آشنایی مردم با معارف عظیم الهی فراهم شده بود. از ایشان احادیثی در امور اعتقادی، تفسیر، فقه و اخلاق روایت کرده‌اند. در بخشی از آثار حضرت به مباحث کلامی همچون تشبیه و تنزیه و جبر و اختیار پرداخته شده است. حضرت‌ بخش عظیمی از معارف را در قالب دعا و زیارت‌ به مردم آموختند. زیارت جامعۀ کبیره و زیارت غدیریه دو یادگار ارزشمند امام هادی (علیه‌السلام) در این باب است.
در دوران پر اختناق خلفای عباسی نظارت شدیدی بر امام هادی و فرزندش امام حسن عسکری (علیهاالسلام) وجود داشت و آن دو امام بزرگوار را در منطقه‌ای نظامی محصور کرده بودند که ارتباطشان با شیعیان بسیار محدود بود. ازین رو، امام به واسطه جمعی از وکیلان که سازمان وکالت خوانده می‌شد، با شیعیان ارتباط داشت. معتز عباسی در سال ٢۵٢ به حکومت رسید. او هم در دشمنی با امام هادی (علیه‌السلام) بسیار تند بود و در نهایت آن حضرت را مسموم کرد و به شهادت رسانید.