حسن بن على (علیهاالسلام) فرزند ارشد امام علی و حضرت فاطمه (علیهاالسلام) و امام دوم شیعیان است که در ۱۵ رمضان ۳ هجری قمری/ ۲۹ فوریۀ ۶۲۵ میلادی به دنیا آمد. حضرت پس از درگذشت پيامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله) تقريباً سى سال در كنار پدرش امام علی (علیه‌السلام) قرار داشت. پس از شهادت پدر (در سال 40 هجرى) مردم با آن حضرت به عنوان جانشین امام علی بیعت نمودند، اما به دلیل عدم حمایت از آن حضرت برای جنگ و سرکوب معاویه، آن حضرت ناچار به قبول صلح با معاویه در سال 41 هجری گردید. مدت امامت ایشان 10 سال بود و در سال 50 هجرى در سن 48 سالگی و با توطئه معاويه مسموم و به شهادت رسيد.
امام حسن (علیه‌السلام) در مواجهه با ستمگران، به تأکید بر صبر، برگزیده‌ترین ویژگی انسانی و با حفظ کرامت و عزت در رفتار خود، نشان داد که نیروی واقعی و تأثیرگذار در مقابله با ظلم و ستم، در صبر و حکمت است.
پیشوای دوم شیعیان، در بذل و بخشش و دستگیری از مستمندان، سرآمد دوران خود و امید درماندگان بود. آن حضرت دو بار تمامی‌دارایی خویش را در راه خدا داد، و سه بار تمام اموال خود را با خدا تقسیم کرد و نصف اموال را به مستمندان بخشید، از این رو او را «کریم اهل بیت» خوانده اند.