وَ آيَةٌ لَهُمُ اللَّيْلُ نَسْلَخُ مِنْهُ النَّهارَ فَإِذا هُمْ مُظْلِمُونَ (یس، 37)
شب (نیز) برای آنها نشانه‌ای است (از عظمت خدا)؛ ما روز را از آن برمی‌گیریم، ناگهان تاریکی آنان را فرا می‌گیرد!

او هر شب، لباسِ روشنِ روز را از تنِ تاریکِ زمین درمی‌آورد؛
تا قامتش در سیاهیِ خود فرو برود، و یادمان باشد زمین هیچ نوری از خودش ندارد!

سرزمین وجود انسان نیز
سرنوشتی جز سردی و تیرگی نداشت، اگر او نور خود را بر بالای آن نمی‌تاباند..
اوست که نور است و مایۀ روشنیِ قلب آدمی است.