در آیات و روایات متعددی، فکر را  یکی از فلسفه‌های خلقت انسان، معرفی کرده‌اند.

یعنی؛ انسان آفریده شده که فکر کند!

هر چند فکر یک وسیله است، تا انسان را  به مدارج بالاتر در سلوک انسانی برساند، اما به‌جهت اهمیت و قدرت آن، در ردیف هدف یاد شده است.

حرکت انسان از رحم دنیا به سمتِ تولدِ سالم به آخرت، زمانی به‌سلامت طی می‌شود که انسان اهل تفکر باشد.

قرآن صریح اعلام می‌کند؛ جهنم جای بی‌فکرهاست.

«لَوْ كُنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ‌…»(ملک/10) اگر ما می‌شنیدیم یا تعقل می‌کردیم هرگز به جهنم نمی‌رسیدیم.

حال این سؤالات پیش می‌آید که؛

ـ ما به چه چیزهایی باید فکر کنیم؟

ـ تفکر چگونه به خودسازی ما کمک می‌کند؟

ـ چه نوع افکاری، رشد ما در مسیر خودسازی را تسریع می‌کند؟

این مجموعه کمک‌مان می‌کند تا بیاموزیم؛

چگونه از قدرت فکر، در جهت رسیدن به باطن انسانی، و رشد روحی، استفاده کنیم؟