خداوند، خالقِ همه چیز است و در خالقیت خود صاحبِ ارادۀ مطلق است، یعنی هیچ اراده‌ای برای مقابله با خواست و ارادۀ او برای آفرینندگی و تکوینِ عالَم هستی وجود ندارد. خداوند از آنجا که پدیدآورندۀ همه‌چیز است، نسبت به همه‌چیز حق مالکیت و «ولایت» دارد که این ولایت در دو بخش تعریف می‌شود‌. آن جنبه از ارادۀ خداوند که مربوط به پدید آوردن و تکوینِ جهان است، «ولایتِ تکوینی» نام دارد که به محض اینکه خداوند اراده به انجام شدنِ کاری کند، آن کار محقق می‌شود.
بخش دیگری از ولایت خداوند، که مربوط است به برنامۀ زندگیِ موجودی صاحبِ اراده و اختیار به نام انسان، «ولایت تشریعی» نام دارد. تشریع یعنی قانون‌گذاری، و «ولایت تشریعی» یعنی تنها کسی که شایستگی دارد شیوۀ زندگیِ انسان را تعیین کند، خالق و ربِّ انسان یعنی خداوند است.
انسان در برابر «ولایت تکوینی» مطیعِ محض است، اما خداوند برای پذیرفتن و به کار بستنِ «ولایت تشریعی»، انسان را تکریم کرده و به او این اختیار و اراده را بخشیده است تا خود بتواند آگاهانه مسیر زندگی‌اش را انتخاب کند.
در کارگاهِ «ولایت» مرحله‌به‌مرحله با هم تمرین می‌کنیم که ارادۀ خود را در ارادۀ ربِّ خود ذوب کنیم، همان را بخواهیم که خدای ما می‌خواهد و با پذیرش ولایت خداوند، خود را در مسیر خارج شدن از تاریکی‌ها و رسیدن به نور و روشنایی قرار بدهیم.