«کربلا» یک شهر در یک کشور و یا یک مختصات جغرافیایی در این کره خاکی نیست.
کربلا به وسعت همه مکان‌ها و زمان‌ها، بلکه به قدمت همه تاریخ است.
«کل ارض کربلا و کل یوم عاشورا» و تک تک ما آدم‌ها حسین‌ها و یزیدهای این کربلا هستیم.
وقتی سخن از «کربلا» به میان می‌آید، مفاهیمی مثل شهادت، خون، تشنگی، گرما، عطش، گریه، اشک، ظلم، آتش، خیانت، اسارت، ناجوانمردی و … در ذهن انسان جان می‌گیرند. اما حقیقت این است که کربلا هم همۀ اینهاست، هم نیست. اینها فقط ظاهر کربلا هستند.
و اما باطن کربلا میدان مقابله ایست برای رویارویی حق و باطل. میدانی که می‌توانست به امام‌خواهی، امام‌داری و یاری امام ختم شود اما با تنها گذاشتن و کشته شدن او به پایان رسید.
کربلا یک جریان همیشه جاری و ساری در تاریخ است. جریانی که از سال 61 هجری شروع شده و تا بلوغ تاریخ به مقصد معلومش ادامه خواهد داشت. صدای کربلا صدای همیشه جاوید منجی خواهی و صدای رسای نیازمندی بشر به امام معصوم است.
صدای کربلا، صدای ماست. هر کدام ما کربلایی در نفس خود داریم. کربلایی که ممکن است تکرار کنندۀ کربلای 61 هجری باشد و امام معصوم عصر خود را، تنها بگذارد و به شهادت برساند و یا ممکن است به ندای یاری خواهی امامش جواب مثبت داده و به یاری تنها منجی و ذخیره خدا در زمین برخیزد.
مجموعۀ «صدای کربلا» صدای واضح کربلا در نفس ماست.