عرفه 1402

• آنکس را که می‌شناسی (به “عرفانش” می‌رسی)، و زیبائیهایش که به چشمت می‌آید، کم‌کم دوستش می‌داری!

• و این “محبت” می‌برد تو را به آن سو که کاری کنی که به چشمانش بیایی!
که او محل “اُنس” تو باشد!

• و این اُنس، کم کم “عشق” را می‌آفریند!
و عشق، احتیاج را ….

• آنوقت که به “نیازِ” معشوقت رسیدی؛
قربانی کردنِ هر آنچه میان تو و او مانع است، آسان می‌شود و شیرین!
تعبیری به نام “مودّت” ؛ محبتِ همراه با فداکاری!

• همان ” و ما رأیت الّا جمیلا” یِ خودمان!
که نمره‌ی ممتازِ پایانِ کلاس عرفه است.

※ عرفه بی‌مودّت امام، کلاسِ اَبتری ست که قبولی نداشته است.