از زبان عرفا گرفته تا عوام، شنیده‌ایم که صلوات ذکر اعظم است!

اصلاً این ذکر اعظم که می‌گویند؛ یعنی چه؟

از لحظه‌ای که روح خداوند در انسان دمیده می‌شود و او به عنوان کامل‌ترین و شبیه‌ترین مخلوق که قابلیت رسیدن به اوج قلۀ خلقت را دارد؛ پا به دنیا می‌گذارد؛ مسیر حرکت او به سمت بی‌نهایتی شگرف، آغاز می‌شود!

مسیری ناشناخته، سربالایی، و پر از جاده‌های انحرافی و خطرناک، که هرچه بالاتر می‌روی و به قله نزدیک‌تر می‌شوی؛ صعب‌العبورتر شده و خطر سقوط نیز بیشتر می‌شود!

محال است مسیر دنیا را به سمت مقصد بی‌نهایت و تخلق به اخلاق الهی، بتوان به سلامت به آخر رساند مگر آنکه؛ راهنمای راه‌بلدی در کنارت باشد و تو را به سمت هدف، همراهی کند.

و خداوند از آغاز خلقت تا پایان عمر زمین، زمین را از راهنما و حجت خود خالی نگذاشته و نخواهد گذاشت. اما مسئله این است که؛

آیا ما نیاز به چنین راهنمایان متخصصی را در زندگی احساس کرده‌ایم؟

آیا خودمان را به این چراغ‌های راهنما رسانیده‌ایم؟

آیا برای حرکت در سایۀ آنان، برنامه‌ای ریخته‌ایم؟

تمام باطن صلوات، که آن را به ذکر اعظم تبدیل نموده است؛

کوتاه نمودن فاصلۀ انسان از آغوش این راهنمایان است که چونان میانبری دست انسان را در دستان این متخصصان معصوم قرار می‌دهد.

و اما چگونه یک جملۀ به ظاهر سادۀ دعایی، توان انجام چنین اتفاق عظیمی را دارد؟

این کارگاه غوری است لذت‌بخش در دریای شگفت‌انگیز باطن صلوات.

اللهم صل علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم