بعضی وقتها آدمها دوستِ هم می‌شوند!
از هم محبت می‌گیرند،
در سختی‌ها و شادی‌ها کنار همند،
هوایِ یکدگر را بیش از بقیه‌ی آدمها دارند.

اما بعضی وقتها در میان دوستان،
یکی هست که کفه‌ی محبتش وزن بیشتری دارد…
جنس غمخواری‌اش شبیه پدر می‌ماند،
شبیه مادر …
چیزی از نوعِ ” تا من هستم نگران هیچ چیز نباش”
از جنسِ “تا من هستم سنگینیِ تمام بارها با من” …

بی‌توقع می‌رود و راه را برای بقیه باز می‌کند!
بی‌توقع می‌بارد و دیگران را سبز می‌کند!

این آدمها جنس دوستی‌شان از جنس زمین نیست!
اینها بیشتر شبیه خدایند!
آنقدر که صاحب اسم “ولی” خدا میشوند!
شبیه خدا، دوستی می‌کنند.

و اللهُ ولیَّ المؤمنین …
و اوست که ولیّ تام و تمامِ تمام مؤمنین است…

آل عمران/ ۶۸