شبیه یک جنین که در رحم مادر، هر روز در حال کسبِ اندام و ارگانی در نظام بدن خویش است که بتواند بعد از تولد، به وسیلۀ همان اندام‌ها و ارگان‌های سالم از نعمت‌های دنیا بهره‌مند شود؛ آدمیزاد نیز در دنیا کاری ندارد جز اینکه ساختار روح خود را دقیقاً مطابق با شرایط آخرتی بسازد، تا بتواند بعد از وفات به برزخ از نعمت‌های بی‌انتهای آن استفاده کند!

علوم خودشناسی و خداشناسی برای ما زمانی مفید خواهند بود که ما را به دارایی برسانند، و شاکلۀ باطنی‌مان را برای ورود سالم به برزخ آماده کنند. برای این سازندگی و تبدیل اطلاعات به داراییِ باطنی، «عمل» لازم است.

اطلاعات بدونِ تمرین و تکرار به وسیلۀ ابزاری به نام «عمل» توهم‌زاست، و انسان را مغرور می‌کند، به‌طوریکه این اطلاعات را یک کمال تلقی کرده و تا آخر عمر شیفتۀ همین اطلاعات می‌ماند.

شیفتگی و شهوت علم، بدون «عمل» و تمرین و تکرار، انسان را از طی مسیر تکامل باز می‌دارد و جز خسرانی ابدی چیزی در پی نخواهد داشت!

مجموعۀ «جایگاه عمل در سلوک انسانی» کمک‌مان می‌کند برای تبدیل دانایی به دارایی.