وقتی صحبت از مجالس اهل‌بیت (علیهم‌السلام) می‌شود، در ذهن انسان هیئت، روضه، نوحه‌سرایی، دسته‌های سینه‌زنی، بوی عطر و گلاب و اسفند، ایستگاه‌های صلواتی شربت و غذای نذری و … نقش می‌بندد هرچند که اینها جزو محتوای غنی نیستند؛ ولی فضایی ایجاد می‌کنند که دل را آمادۀ پذیرش محتوای فطری این مجالس می‌کند. اما در حقیقت، مجالس اهل‌بیت (علیهم‌السلام) عالی‌ترین محتوای فطری را که بشر برای تأمین سعادت دنیا و آخرت به آن نیازمند است، در خود دارد.
مهمترین آموزه و اثر این مجالس، عشق به حق تعالی است که هدف از خلقت انسان می‌باشد. مجالس عزاداری تمرین عشقبازی است. یعنی هدیه دادن کمالات محدود برای دریافت کمال نامحدود، یعنی از دست دادنِ هر چه بوی طبیعت و مادیت می‌دهد و جزو کمالات محدود انسان است برای به دست آوردنِ هرچه که بوی معنویت و شبیه شدن به الله دارد. در این مجالس ما یاد می‌گیریم که چگونه هرچه داریم را فدای الله کنیم.
اگر تاریخ اسلام و تاریخ چهل ساله انقلاب را بررسی و حوادث را تا ظهور امام زمان (عجل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) پیگیری کنیم، خواهیم دید شخصیت‌های برجسته و بزرگی که نقش‌آفرینی کرده‌اند و کسانی که قرار است در آینده نقش‌آفرینی کنند، جزو افرادی هستند که در مجالس اهل‌بیت (علیهم‌السلام) تربیت شده‌اند. از آثار تربیتی مجالس عزاداری می‌توان «ایمان»، «تقویت روحیه زیبا دیدن و صبر»، «بالا رفتن قدرت روحی» و … را نام برد. دیگر آثار و خواص مجالس عزاداری در این کارگاه گنجانده شده که شنیدن آن خالی از لطف نیست.